ΕΚΚΡΙΤΙΚΗ ΩΤΙΤΙΔΑ

Εκκριτική ωτίτιδα (υγρό στο μέσο αυτί) είναι η συλλογή άσηπτου υγρού στην κοιλότητα του μέσου ωτός (ο χώρος πίσω από το τύμπανο). Ο λόγος που το υγρό αυτό συσσωρεύεται στο αυτί, είναι η απόφραξη της ευσταχιανής σάλπιγγας (είναι μια οπή που επικοινωνεί το αυτί με το πίσω μέρος της μύτης, εκεί που βρίσκονται τα κρεατάκια).

Είναι μια πολύ συχνή νόσος ιδίως της παιδικής και προσχολικής ηλικίας.

Οι βασικές αιτίες είναι οι υποτροπιάζουσες λοιμώξεις του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος, η υπερτροφία από τα κρεατάκια, ανατομικοί λόγοι, υποτροπιάζουσες οξείες ωτίτιδες, αλλεργική ρινίτιδα

Τα συμπτώματα της εκκριτικής ωτίτιδας σχετίζονται με την ηλικία του παιδιού.

Μέχρι την ηλικία των 3 χρονών (περίπου) η πάθηση μπορεί να μην έχει ιδιαίτερα συμπτώματα. Συνήθως τα παιδιά αυτά τραβούν τα αυτιά τους γιατί τα αισθάνονται βουλωμένα. Σπανίως προκαλεί ανησυχία ή/και πόνο (σε μορφή σουβλιάς που διαρκεί λίγα λεπτά) και ποτέ πυρετό εκτός αν συνδυάζεται με λοίμωξη του αναπνευστικού συστήματος.

Σε μεγαλύτερα παιδιά το πιο σταθερό εύρημα είναι η βαρηκοΐα και το αίσθημα πληρότητας (βούλωμα) που προκαλεί στο αυτί. Η βαρηκοΐα γίνεται εύκολα αντιληπτή γιατί το παιδί ζητάει να του επαναλάβουν τι του είπαν, ρωτάει συνέχεια τι και ε, βάζει πιο δυνατά την τηλεόραση και τη μουσική. Πρέπει να σημειωθεί ότι η βαρηκοΐα αυτή είναι μετρίου βαθμού και είναι πλήρως  ανατάξιμη σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις με το που θα επανέλθουν στο φυσιολογικό τα αυτιά.

Η αντιμετώπιση ποικίλει ανάλογα με το χρονικό διάστημα παρουσίας του υγρού στο αυτί καθώς και με την ηλικία του παιδιού.

Οι ρινοπλύσεις με φυσιολογικό ορό πρέπει να αποτελούν την καθημερινή περιποίηση της μύτης έτσι ώστε να μην παραμένουν μύξες. Η αναμονή και η επανεκτίμηση από τον παιδίατρο ή τον Παιδο- ΩΡΛ τις περισσότερες φορές αρκούν για την θεραπεία της νόσου.  Η χρήση τοπικών ρινικών σπρέι είναι μια σημαντική επιλογή σε παιδιά που έχουν πάνω από 2 μήνες υγρό στο αυτί. Σημαντικό είναι να αποφεύγεται η άσκοπη χρήση φαρμάκων ιδιαιτέρα των αντιβιοτικών και των αντισταμινικών εκτός αν υπάρχει απόλυτη ένδειξη για να χορηγηθούν.

Τα βλεννολυτικά, τα αποσυμφορητικά, τα νεότερα αντιφλεγμονώδη και η κορτιζόνη  έχουν θέση στην θεραπεία της νόσου ανάλογα με την εκτίμηση του θεράποντος ιατρού. Το μάσημα τσίχλας, το φούσκωμα μπαλονιών, η χρήση μιας ειδικής συσκευής και η εξίσωση συμβάλουν στην θεραπεία.

Οι φαρμακευτικές αγωγές στην μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι αρκετές για την πλήρη ίαση της εκκριτικής ωτίτιδας. Σπανίως το υγρό παραμένει παρά τις θεραπείες οπότε και η χειρουργική αφαίρεση του υγρού κρίνεται απαραίτητη (δεν συνιστάται χειρουργική παρέμβαση σε περιπτώσεις που το υγρό βρίσκεται στο αυτί για λιγότερο από 5-6 μήνες εκτός αν συνυπάρχει άλλη ένδειξη χειρουργείου όπως η υπερτροφία των αδενοειδών εκβλαστήσεων)

Οι επεμβάσεις που συνήθως γίνονται είναι η μυριγγοτομή (παρακέντηση του τυμπάνου και αναρρόφηση του υγρού) με ή χωρίς τοποθέτηση σωληνίσκων αερισμού (καλό είναι να αποφεύγονται όποτε είναι δυνατό), η αδενοτομή (αφαίρεση των αδενοειδών εκβλαστήσεων) και σπάνια η αμυγδαλεκτομή.

Η αναμονή και η καθησύχαση του γονιού για την υγεία του παιδιού τις περισσότερες φορές αποφέρουν τα καλύτερα αποτελέσματα στην ίαση της νόσου.